hart boven hard

Ik kende hem tot een jaar geleden alleen als “de buurman die nooit buiten komt”. Martin, onze Afrikaanse buurman, was de man die er zo van kon genieten om, vanuit zijn raam, de kinderen van de straat buiten te zien voetballen. Hij keek naar ons, de buren, als we samen op straat een pint dronken. Altijd lachend, “de Martin”, genietend van de bedrijvigheid in de straat. Zelden kwam hij er bij staan. Zelden kwam hij uit zijn kleine zolderkamertje. Martin was een nierpatiënt en lag bijna de hele dag aan de dialyse. Buiten komen was te vermoeiend voor hem. De voorbije zomer kreeg hij een niertransplantatie, herstelde miraculeus snel en maakte plannen om, voor het eerst in jaren, op reis te gaan naar zijn geboorteland om zijn dochtertje en de rest van zijn familie te bezoeken. Vorige week lag deze brief in onze brievenbus. Een verademing na al dat koud en kil nieuws dat we elke dag in de krant moeten lezen.

tijd

Ik heb mezelf wat tijd gekocht dit schooljaar. Veel tijd. Genoeg in elk geval om me op iets nieuw te storten. Ik heb getwijfeld om me in te schrijven in de avondschool, maar ik ken mezelf: eens het winter wordt, zie ik het dan weer niet zitten om de fiets te nemen en door de koude naar de les te rijden. ik plof dan in de zetel en geraak er niet meer uit. Elke ochtend als de kinderen naar school vertrokken zijn, zet ik dus mijn koptelefoon op en herhaal ijverig de lesjes: Buongiorno signora, come sta? Bene, grazie!

IJsland #2

We wilden zo graag nog eens terug. Spijtig dat een vakantie in IJsland zo pokkeduur is. We hadden er dan ook niet echt meer op gerekend. Tot ik ons vorig jaar inschreef op een huizenruilsite, Reykjavik als voorkeursbestemming ingaf en een half jaar later een huizenruilverzoek kreeg van de familie Gudjonsson uit Reykjavik. De dag voor het vertrek hebben we nog als gekken ons huis zitten poetsen en wat rommel op zolder gepropt, het huis vol post-its geplakt als handleiding en de volgende avond sliepen we in het bed van de Gudjonssons en probeerden we er niet aan te denken dat zij op dat moment ook in ons bed lagen en wie dan aan wiens kant van het bed zou liggen. Maar zoiets went dus snel en IJsland was nog even mooi als twee jaar geleden. 

Grotta: bij valavond in de snijdende wind en tussen opspattende golven met onze voeten in een warmwaterbron. Alleen daarvoor zou ik nog eens terug willen gaan. 

De Gudjonssons bleken gelukkig propere mensen. Geen kapotte meubels, geen tekeningen van het kleuterzoontje op de witte muren en geen pipi-, kaka- of kotsvlekken van het babydochtertje op het nieuwe tapijt. Van mij mogen ze nog komen! 

terug

Doen alsof vorig bericht pas gisteren geschreven was, misschien is dat nog wel de beste manier om na bijna 2 jaar stilte opnieuw te beginnen bloggen. Soms kan een nieuwe start van iemand anders de juiste stimulans zijn om zelf ook weer de draad op te pikken. Net op het moment dat bloggen zo goed als dood is, krijg ik zin om er weer aan te beginnen. Ik zie wel wat het geeft. Veel of weinig lezers, wel of geen reacties…het maakt niet uit. Ik ben terug!

brooddoosmopjes

Om stiekem in de brooddozen te verstoppen… printen en uitknippen!

 

 

 

gepimpte humocover

De plezantste humo’s die zijn hier bij ons te vinden. Sinds een paar weken ziet onze jongste het als een erezaak om de covers te personaliseren en ze dan nonchalant op de keukentafel te laten rondslingeren. De pipi-kaka fase is hier nog lang niet gepasseerd.

Zo geknipt!

Er staat hier een stikmachine in de kast. Een paar jaar al zelfs. Maar tot nu toe heeft niets of niemand me ooit zover gekregen om er ook echt iets mee te doen. Tot vandaag… want dit boek gaat me over de streep kunnen trekken, ik weet dat nu al. Mijn eerstvolgende vrije moment haal ik het stikmachien van onder het stof. Merci, Sanne en Riet!

de tafels

Voor de geïnteresseerden: De tafels

win-winsituatie

Al die maaltafels en deeltafels die hier elke dag thuis moeten geoefend worden…
Toen ik zelf in de lagere school zat, werden die meerdere keren per dag met de hele klas in een vast ritme opgedreund zodat er thuis niet al te veel meer geoefend moest worden. Dat eindeloos opdreunen had dan ook nog eens het voordeel dat het zoiets werd als een versje dat er in gestampt werd, goed om het voor de rest van ons leven niet meer te vergeten.

Maar die tafels moeten nu dus thuis geoefend worden.

Oplossing: één keer een documentje maken voor maal- en deeltafels. Elk een keer of 100 afdrukken en in een doos op tafel zetten. Als er nu in de agenda staat “maaltafels oefenen” hoef ik alleen maar te zeggen “Vul maar een blad in”. Grote zus verbetert alles met veel plezier. Zo oefent die laatste ook nog eens haar tafels en haar kan ik vertrouwen dat ze geen enkele fout laat passeren. Win-win!

Ijsland in gsm beeldjes

Voor de gastronomie hoef je niet naar Ijsland te gaan. Ze zijn vooral gek op pizza, hotdogs, softijs en ander fastfood. Allemaal te verkrijgen in de heel erg goed uitgeruste tankstations. Hieronder een “pylsa med öllu” (“hotdog met alles erop “: gedroogde ajuin, verse ajuin, ketchup, mosterd en remouladesaus). Kan de eerste keer heel erg smaken maar na een tijdje heb je het wel gehad.

Een andere specialiteit die wel heel erg lekker is, en die ik heel hard ga missen hier is hun skyr. Heel erg dikke platte kaas in alle mogelijke smaken. Eén potje en je hebt gegeten. Geen dag is er voorbijgegaan zonder een paar potjes skyr. De lekkerste is die met blauwe bessen.

Viking bier natuurlijk, ’s avonds op het terras om de dag af te sluiten. Lang niet slecht!

De zwembaden daar, dat is toch ook wel iets speciaals. Het begint al bij de indeling van de kleedkamers. In de gemeenschappelijke kleedkamers is er een droog gedeelte en een nat gedeelte. Je doet je kleren in een kastje in de droge zone, neemt je bikini en douchegerief in je hand mee naar de douches en doucht daar eerst zonder bikini vooraleer je naar het zwembad mag. Is wat wennen in het begin maar ze zijn er heel erg streng in en de beste manier om op te vallen en op de vingers getikt te worden, is je niet aan de regels houden en douchen met je zwemkleren aan. Nadien met natte voeten naar de droge zone mag ook niet. Eerst droogwrijven en dan pas naar de droge kleedkamer. Even wennen dus, maar eens je het gewoon bent, vraag je je af waarom men dit handige systeem hier niet toepast. In elk geval veel aangenamer dan de veel te kleine kleedkotjes met vieze natte vloeren die wij hier hebben. Bijna alle zwembaden zijn openluchtbaden, zo goed als elk dorp of klein stadje heeft er een en ze zijn altijd gevuld met warm water en altijd uitgerust met een paar “hotpots”.

We zijn dikwijls vermoeid geweest ginder, vooral de eerste dagen. In de zomer blijft het bijna de hele nacht licht.  Vreemd genoeg zijn de gordijnen ginder totaal niet aangepast aan dit fenomeen. Dunne flodderige gordijntjes die alle licht doorlaten zorgden ervoor dat ik geregeld in het midden van de nacht wakker werd door het licht.

Een wel heel erg schattig tankstationnetje: